I've got one friend laying across from me. I did not choose him he did not choose me.

Why are you thinking about dying again, slut?

Zastanawiam się czy to...

Nie. To nie jest normalne. Nie jest normalne tak tęsknić za kimś kto nie żyje. Nie chcę już więcej wsiadać w pociąg do niego i w połowie drogi, przesiadać się i wracać. Chcę znowu, choć trochę sypiać. Wielu rzeczy chcę. Ale, ale, ale - tak dużo jest ale. Mama była siostrzyczką u lekarza. Patrząc na skierowanie, maleństwo idzie w moje ślady. Chciałbym żeby mnie tu nie było. Rzucam wolno myśli. Zdanie po zdaniu. Ale coś we mnie pękło, wiesz? Znów byłem niemiły, niektórych gryzłem i mimo najszczerszych chęci normalnych odpowiedzi, prawdziwych - nie potrafiłem. Wracam do punktu wyjścia i znowu zamykam się sam ze sobą. Znowu z sobą będę rozmawiać. Właściwie nawet się popłakałem słysząc własne odpowiedzi na moje pytania. Stępił mi się nóż do papieru, nie chce już dobrze ciąć. Moje ciało jest niedokończone. Muszę zmusić się jutro do ruchu i iść po nowy. Ale tylko tyle, malutko. A potem wrócę pod koc. I dzięki bogu, że M. dzisiaj wyjechał i już nie muszę się z nikim widywać. Dziś nie mam siły na akapity. To znowu będzie samolubne, ale nie chcę słyszeć kolejny raz, że ktoś mnie kocha. Nie chcę, bo nie chcę po paru tygodniach nudzić się komuś. Cholera. Pękło  mi serce, wiesz? I nawet całkiem głośno się z tego śmieję. Może trochę histerycznie, troszkę. Chcę kokainy. Chcę heroiny. Chcę przyśpieszyć oddech a potem go spowolnić. Tego bym dzisiaj sobie życzył. Może umarłbym przy okazji. Dochodzi do mnie, że nie mam uczuć. A jeśli jakieś się uchowały, to nie potrafię ich z powrotem przywołać. A moja grzeczność jest wymuszona. Chcę wydłubać sobie oczy, schować się przed światem. A może jutro mi już minie? Boże, to taki żałosne, ale najchętniej nie przestawałbym płakać. Zgasły ostatnie świeczki. Jestem złym człowiekiem. Boję się ranić ludzi, a najlepsze - nie muszę tak naprawdę nic robić. Wystarczy, że się zbliżą. To takie naturalne... nie powinienem nikogo dopuścić do siebie, to niebezpieczne. Ale ja tylko chcę być blisko. Całe życie czuję się jak w szklanym pudle. Duszę się tu, jakbym był zaszczutym zwierzęciem. A może to wszystko nieprawda? Nie mam już siły, tak strasznie boli mnie głowa. Mam wrażenie że wszyscy czegoś ode mnie oczekują, niedvchnbllahllahhhhhhhhhhhhbfVUISHJDBBSHJDJ. Naciskać przyciski od tak sobie bez znakow bez niczego, muszę 

do

niego

zadzwonić.

i dlaczego on, a nie ja? 

Nie wiem już kim jestem, gdzie jestem, po co

A patrząc na gwiazdy, coś mówi mi, że jest milion takich osób. Tylko po co ecwgfvgyhdi0opojuigewdhasojplckjnbhfgeisdbjcl,VEOIHWFEWROHPGVSC

nie potrafię [09.08.11]

Traktuję to wszystko jak terapię. Moją własną, może raz mi się uda coś zrobić.

Odzyskuję siły. Znowu chce mi się być wrednym sukinsynem. To wspaniale, traciłem nadzieję.

Znów mi tak beztrosko na niczym i nikim nie zależy. Najgorsze, że wiem, że to nie będzie

trwało wiecznie. Że za jakiś czas znowu się rozsypię na kawałki i tak w kółko i w kółko.

I tu powstaje problem i pytanie. Jak w takim razie mam traktować innych?

Znowu czuję się jak gdybym był innym człowiekiem. I nie potrafię pojąć swoich zachowań

sprzed kilku dni. Nie potrafię, są dla mnie obce. Nie lubię tego ciała dzielić na dwie osoby.

Gdyby nie było pytań i gdybym przy każdej odpowiedzi nie czuł się jak chodzący fałsz - byłoby dobrze.

Mogę sobie żyć, sam, bez ludzi, bez pytań, bez problemów. Ja i on. Moglibyśmy nawet żyć w symbiozie,

w czterech ścianach, uważając, kontrolując się.

Dlatego nie potrafię myśleć o szpitalu i powtarzać sobie 'wciąż nie jest za późno'.

Ale coś, z pełną premedytacją, każe mi zostać. To podłe, ale ja nawet nie staram się protestować,

prawda? Odzywa się we mnie poczucie obowiązku, dawne obietnice i wyblakłe uczucia do ludzi.

Chciałbym znów, tak jak pół roku temu, mieć jego i na niego przelewać całą moją miłość. Znów na

dobre odizolować się od świata i tak sobie beztrosko trwać.

Nawet jeśli czasem przeklinałem tę monotonię.

A teraz? Znowu otaczam się ludźmi, znowu uważam, żeby ich nie skrzywdzić i wiem, że to obróci się

przeciwko mnie. Ale nie przestaję. Jestem tak żałośnie autodestrukcyjny.

Ale czy naprawdę mi to przeszkadza?

Moje życie jest sprzeczne same ze sobą.

Ja sam siebie wykluczam.

Tworzę dręczące mnie pytania.

Wymyślam puste odpowiedzi.

I żyję z dnia na dzień.

Znowu powtarzam ten sam błąd, nieładnie.

Chłopcze, pora dorosnąć.

Myślę, że dziś w nocy, kosmiczny śmieć, mógłby uderzyć w mój pokój.

Nie wzruszyłoby mnie to i nie wierzę, że kogokolwiek innego też.

Znowu czuję beznadziejną rezygnację, która zalała mi mózg.

Znowu nic mnie nie boli i nic nie czuję, mimo, że wszystko zachlapane jest w krwi i wosku.

Chcę odnaleźć tę przestrzeń

fragment krawędzi rzeczywistości

kiedy naprawdę żyłem

a nie tylko istniałem

przecież pamiętam, jacy byliśmy szczęśliwi.