And breathe me.

help, I have done it again
I have been here many times before
hurt myself again today
and the worst part there's no-one else to blame

be my friend
hold me, wrap me up
unfold me
I am small
I'm needy
warm me up
and breathe me

ouch I have lost myself again
lost myself and I am nowhere to be found,
yeah I think that I might break
I've lost myself again and I feel unsafe

Pragnął z całych sił, by coś powiedziała, krzyknęła na niego, zrobiła mu awanturę - wszystko byłoby lepsze niż to straszne, chłodne milczenie. Przeklinał się w myślach, przezywał słabym głupcem; chciał wzruszyć ją, zranić, widzieć, jak krzywi się z bólu. Bezradnie i niechcący znów popełnił błąd.

W pańskich trwogach można się zgubić.

Dopiero teraz, znalazłszy się już daleko, Grenouille zdał sobie sprawę, że przez osiemnaście lat skłębione wyziewy ludzkie dusiły go  jak powietrze przed burzą. Do tej pory myślał zawsze, że męczy go i przytłacza po prostu świat, taki jaki jest, i wobec tego nie pozostaje mu nic innego, jak się temu poddać. Teraz okazało się, że doskwiera mu nie świat, ale ludzie. Wyglądało, że ze światem - ze światem bezludnym - da się żyć.

Kim jest ten człowiek, który ciągle za mną idzie?
Zamknięte oczy ma i wszystko nimi widzi!