Miał najpiękniejsze oczy na świecie.

 Plan pierwszy jest już. W kolaboracji ciemności odnalazłem —
n i e        u m i e m
A nawet! — nie potrafię.

Dogoniłem żar, natrafiłem. Bogowie, nawet tacy jak ja, nie potrafią oprzeć się miłości. Co się ze mną stało, gdzie był ten jeden zakręt za daleko? A ja stałem się nikim, bo jestem jak wszyscy. 

Słońce było nisko. Zachodziło. I ona, i jej wszyscy królowie. Było mi jasno i ciepło. 

— Moje ukochane dłonie, moje utęsknione; kruchość jest taka przykra...

Nie odpowiedział. 

Pięć długich lat.

— Nie chcę być przykry. Chcę być piękny. Chcę być sztuką.

Znowu zrobiło się tak przeraźliwie zimno, i znowu zniknęły oplatające mnie ramiona. Poczucie bezpieczeństwa rozmyło się w prawdzie. Ale trzeba. Trzeba, bo nie ma innej rady.                                                                                                                        

Nie było serca.

Nie było.

Ciekawe czy  lepsze światy istnieją?

A oni wszyscy czekają.

Bo to on, 

właśnie on,

stanowi, czy jestem w raju, czy w piekle. 

Tylko z nim jest niebo, 

moje wyśnione Shangri La, 

mój wytęskniony Dom.

Ale jego przestrzeń mnie nie chce.

Pięć długich lat.

 Tak bardzo i strasznie przepraszam.