Jesteśmy dorośli. Kiedy to się stało? Jak to zatrzymać?

Braciszku, przyszło nam szumieć na skurwiałym bruku miasta królów.

Z tego zdjęcia też jestem dumny. Świeżo zgrane, mru.

Grzywka smętnie opada mi na twarz. Przydałby się lakier. I zielona farba. Załatwi się. Schnę. Powoli acz skutecznie, spędzenie kilku godzin w deszczu nadal jest świetnym pomysłem - nie zmienię zdania. Ja, rower i niedziałające od wilgoci hamulce. Uroczo. I piski M. Jakby nie mogła się przyzwyczaić, że moją ulubioną zabawą jest wjeżdżanie w innych. Dziwne.

Ciągle brakuje mi kogoś na wzór Jego. Z kim mógłbym godzinami rozmawiać.I wspinać się na wyżyny własnej inteligencji przy każdym kolejnym słowie. Brakuje mi tego. Obecnie kilka emotek załatwia sprawę, kilka uśmiechów, kilka żartów.

Poczułem straszliwą pustkę. Słowa mi pouciekały, emocje nie dają się określić. Dziwnie się czuję. To będzie długa noc. 

Może źle zrobiłem, chcąc z Nim zostać. Może te dwa lata temu powinienem zgodzić się na leczenie i oswoić z pokojami bez klamek. Poddać się i przestać walczyć. Dać się wyciszyć psychotropom. Może byłoby teraz lepiej. Może zdechłbym w izolatce. Coraz częściej żałuję, że chciałem być blisko Niego, odrzucając szansę na jakąkolwiek poprawę. 

Moja wina w tym, że kocham bardziej niż miłość gwarantuje. 

Nie wiem po co jestem szczery, ufny, naiwny, po co przywiązuje się po kilku rozmowach, spotkaniach, po co tęsknię za prawie obcymi osobami, po co się przed nimi otwieram, po co tak szybko uważam ich za przyjaciół i zaczynam przekładać ich dobro nad swoje. Nie wiem, skoro i tak każdemu prędzej czy później się nudzę i ląduję na półce z popsutymi zabawkami. I nie wiem, czemu nie uczę się na błędach i tak głupio wierzę, że każda następna osoba mnie nie skrzywdzi, że będzie dobrze, że ona jest dobra.