Przedwczoraj widziałem królika, wczoraj jelenia, a dzisiaj – Ciebie.

dam-diri-dam-diri-diri-dam-dam
zakażenie wdarło się do ran

Gryźć, tulać, piszczeć, krzyczeć, płakać, dotykać, warczeć, wzdychać i wdychać ciebie, do ciebie, na ciebie. 

Nigdy nie kazali mi wkładać głowy do piekarnika, wdychać gaz do czasu, gdy nie będę wstanie wstać. Nigdy nie kazali mi gryźć do krwi, starać się dorwać kości. Nie kazali mi zatykać uszu, zamykać oczu i podążać torami, tylko przed siebie. Nigdy nie kazali sprawdzać mi chłodu asfaltu, ani przytulności dworców. Nigdy nie kazali mi tak desperacko zbliżać się do ludzi, do których nie powinienem. Nigdy nie kazali przechodzić igłom przez moje dłonie. Nigdy nie kazali mi zapominać kim jestem i budzić się bez snu. Nigdy nie kazali mi tęsknić za nieistniejącym czasem. Nigdy nie kazali mi wierzyć. Nigdy nie kazali mi śnić na jawie o szpitalnych salach. Nigdy nie kazali mi słyszeć kroków. Nigdy nie kazali mi nie widzieć odbicia w ścianach. 

Być może powinni. Może postąpiłbym na przekór i wszystko byłoby dobrze.

Nawet jeśli wczoraj, przed te kilka godzin uśmiechałem się do siebie, słońca i do innych. Nawet jeśli jadłem tę okropną pizzę. Nawet jeśli przygryzałem czerwone pasemka włosów, patrząc z delikatnym rozbawieniem na bezpańskie dzieci, chodzące po niewysokich dachach przybudówek. Nawet jeśli siedziałem koło was i śmiałem się z waszych żartów. To było wczoraj. Dzisiaj znowu coś pękło.

Coś zabiera mi ludzi, którzy tworzyli moją przeszłość.

Bo dziś nie było żadnego z pogodnych, wczorajszych uczuć. Dziś, słuchając płyty mojego ojca, przez kilka godzin leżałem skulony na kanapie, bezwiednie bawiąc się klapką telefonu. Byle tylko nie widzieć tej krótkiej wiadomości. ***** nie żyje. Byle tylko nie dławić się zazdrością, dlaczego to on a nie ja. Byle nie widzieć wspomnień sprzed dziesięciu lat, nie widzieć jak zabijał wtedy dziecko we mnie, nie pamiętać krwi, drzew i nadchodzącej nocy. Nie pamiętać nic i niech wszystko nie istnieje. Moje imię, moja twarz, moja przeszłość, moja egzystencja. 

A potem śmiać się. Wyciągać wszystkie moje cienie i szminki, malować co się da i jak się da. Tworząc na ścianach wymyślonych przyjaciół za pomocą Coco Rouge. Wdrapywać się na biurko, stawiać na nim obrotowe krzesło i wchodzić, wyżej i wyżej by dosięgnąć sufitu i narysować własne niebo. Nie poznawać własnych rąk i widzieć w tafli, źle zaparzonej herbaty, swój pusty wzrok, który nigdy niczego nie wyrażał.

W domu nie ma już leków. Resztki antybiotyków i zastrzyków mnie nie uspokoiły. Tylko obojczyk strasznie posiniał, a septum brudne jest od krwi. Znowu nic mi nie jest, tylko ból. Zero zmiany, zero, zero zero zero zero zero zero zero zero zero zero zero -

A za chwilę się położę, owinę kocem, kilka łez pocieknie mi gdy ból będzie za silny. Potem wszystko przejdzie, a ja odpiszę, że nie mogę przyjść na pogrzeb. I będę klikać replay i replay, żeby youtube się nie zatrzymywał. A potem ciało poczuje się lepiej i poszukam tych podręczników dla Julii, przecież prosiła.

A w nocy opowiem to sam sobie. I pewnie sobie nie uwierzę.

Niech to będzie kolejny dzień, który nigdy nie nadszedł.