What a catch!

Do you remember how we swore we'd never change?

Kiedy zwyczajne leżenie, wśród rozmiękłych liści sprawiało nam przyjemność. Bieganie nocami i dzwonienie do domofonów. Pisanie, dziwnych, zrozumiałych tylko dla nas komentarzy, gdzie popadnie. Wszystko wydawało się magiczne. Bo byłem z wami. 

Nie żałowałem, nie bolało, nie prosiłem o wybaczenie. 

Nie jestem w stanie powiedzieć czy ktoś z nas jeszcze żyje. Może tu tkwi problem i moja tęsknota. Zostałem tylko ja, prawda? Reszta miała na tyle rozumu, żeby uciec. 

Teraz jest wokół mnie pełno niepewności, nieufności, oskarżeń, zażaleń. Same rany i niepotrzebne ofiary. Nie potrafię dać innym, tego, czego ode mnie oczekują. Zawsze jest za mało, zawsze jest źle, zawsze jest moja wina. 

A ja nie protestuję.

Nauczyłem się milczeć i przełykać łzy. Mam swój mały świat, do którego nikogo nie wpuszczam. Obserwując siebie, zauważam, że z szaleńczym naciskiem wraca do mnie mentalność dziecka. Widzę jaki jestem bezbronny i mimo to nie uciekam. 

Kiedyś byłem silny. Pamiętam. 

Brakuje mi jej. Ale nie wiem, co zrobić. Wszystko już dawno zostało skończone i nie chcę zaczynać znów. Przeczekam palące mi wnętrzności wspomnienia, z uczuciem, że ona też to czuje i jej listem w ręku. 

Miło było poczuć się znów kochanym. Przez te kilka chwil. 

Zastanawiam się kto by ze mną uciekł, gdybym jechał na koniec świata.

Coś we mnie pękło. Ludzie przychodzą i odchodzą, a ja jak na złość, pamiętam zbyt dokładnie; każdego z nich.