Pragnął z całych sił, by coś powiedziała, krzyknęła na niego, zrobiła mu awanturę - wszystko byłoby lepsze niż to straszne, chłodne milczenie. Przeklinał się w myślach, przezywał słabym głupcem; chciał wzruszyć ją, zranić, widzieć, jak krzywi się z bólu. Bezradnie i niechcący znów popełnił błąd.

Mama dopiero dzisiaj powiedziała mi 'o tej drugiej sprawie', o której rozmawiała z dyrektorką. 

Dawno tak się nie bałem.

Chcę chodzić do szkoły. Tak jak wszyscy. Chcę, chcę, chcę.

Nie chcę nigdzie wyjeżdżać.

Całe  gimnazjum męczyłem się z fałszowaniem wszelkich opinii lekarskich.

Już dłużej nie potrafię oszukiwać wszystkich, że jestem zdrowy.

Ale chcę tu zostać.

Nigdzie tak długo nie mieszkałem.

Nie boję się zniknięcia. Ale wiem, że w moi życiu nic nie było stałe i nie będzie. I nie będzie do czego ani do kogo wrócić.