Fire it up.

Jest martwy. Jestem teraźniejszością, ale wiem, że też przeminę. Szczytowy moment, wielki błysk, pojawiają się i zaraz znikają niekończące się lotne piaski. A ja nie chcę umierać.

 

Tak jakby ostatnie dni przechodziły obok mnie. A nawet i przeze mnie, jak duszki z kreskówek, przez które przenika wszystko. Czas przeznaczony na szkołę w większości spędzony u pielęgniarki, lub na tułaczkach po łazienkach i zmuszania się do wymiotów. Jak na złość, akurat wtedy, nie potrafiłem. 

Uśmiecham się leciutko, widząc jak udaje się innym

już nie boli, gdy nie udaje się mi

kiedy nie potrafię tak ja reszta,

już nie boli.

Przerażająca jest ta obojętność, w której znowu się zatraciłem.

Tym razem chyba na dobre.

Absurdalne pomysły przychodzą mi do głowy,

byle tylko nadać temu wszystkiemu jakiś sens.

Sprawdzam własną wytrzymałość, sprawdzam próg bólu.

Dwa pierwsze, małe cele.

Sobota, czwarty dzień bez snu. Jeszcze tylko trzy.

Zastanawiam się też i muszę o tym poczytać, jak

to jest z wycinaniem skóry. 

Zatrważa mnie mój własny brak wiedzy.

Czas ostatecznie pogodzić się ze światem.

I przestać ganiać za innymi ludźmi.

Czas wziąć się za leczenie, czas wybrać

ubranie na jutrzejszą wizytę u psychiatry.

Już mi nikt nie pomaga, tak jak chciałem,

zająć się wszystkim sam.

Poradzę sobie, poradzę.

Chociaż uporczywy szum w głowie mówi mi

kompletnie, co innego.

Pierwsza w nocy

rozpoczęta z cichymi

pieśniami Jacka

mruczeniem kota

i szelestem opakowania

od tabletek,

którym bawi się ta zmyślna bestia.

Idealny początek dnia.

Ile jeszcze do świtu?

Ostatnie dni

=

zbyt wiele osób,

nowych osób,

które z jakiś śmiesznych 

powodów chciały nawiązać

ze mną kontakt.

Najbardziej logiczna była

chyba ta mała

dziewuszka z gimnazjum.

W takim wieku

poszukiwanie idola

jest jak najbardziej zrozumiałe, hm?

Zaskakujące jak szybko można

się wylogować i zniknąć.

Dlatego 'no more'.

Żebym potem nie żałował.

Czas zacząć byż

tak odpychającym i ohydnym

na zewnątrz,

jak wewnątrz jestem już od zawsze.

sometimes I can hear my bones straining under the weight of all the lives I'm not living