清明

Nie mogę spać. Nigdy jeszcze tak bardzo nie mogłem. Siedziałem dziś pół

godziny z pustym opakowaniem środków nasennych i czekałem na cud.

Powoli do mnie dotarło. I teraz chciałbym w słowa przelać ból, dla własnej zachcianki

ale już nie potrafię. Dotarło do mnie wszystko. I pustka i rzeczywistość z tym związana.

Nie jestem wystarczająco silny i mam dosyć udawania, że jest inaczej. 

Dziesięć pieprzonych razy mi się nie udało zabić. Jakie to żałosne. Nie wiem czego już się doszukiwać 

w tym błazeńskim pechu.

Tam nie ma mnie.

Mnie nie ma już nigdzie.

Wszyscy dorośli,

a ja zostałem sam

z moimi popsutymi 

zabawkami.

Nikt już nie weźmie mnie za rękę.

Znowu uciekam w krew i w blizny, w muzykę, w historię.

Uciekam byle dalej od ludzi,

których i tak już praktycznie nie ma.

A jednocześnie są bliżej niż kiedykolwiek wcześniej byli.

I są bardziej prawdziwi. 

Ale to wciąż nie dla mnie.

Co ze mnie zostało, w tej pustce, owiniętej ciałem?

Co zostało, a co uciekło - a gdzie teraz

jest?

Po prostu bardzo mi smutno. Tak bardzo, że mam ochotę wylać morze łez.

Ale boję się, że skończę jak Alicja.

Biedny, mały Wilczek, został zupełnie sam.

no one knows why?

Mam wrażenie, że nie jestem sam, że dzielę się tym ciałem z kimś jeszcze.

Kimś kto bardzo nie chce tu być.

I nie ma już zaczynania od nowa, 

nie ma nawet chęci. 

Zastanawiam się jak bardzo jeszcze muszę się skrzywdzić,

żeby poczuć;

i czy jest jeszcze ktoś, kto mógłby mi pomóc.

Nawet

nawet bym poprosił;

06.12.2011r

zupełnie nie ma znaczenia