Last to know.

I tylko czekam, czekam cierpliwie, bo chcę
żeby się udało. Ja wam jeszcze pokażę.

Od okna do ściany 
od ściany do okna
od okna do drzwi
od drzwi do ściany
i na tym koniec mojego świata.

Dobranoc dla obcego człowieka. Jestem z siebie dumny. To nie żaden krok do przodu - podszeptuje świadomość.
Przecież wiem. Przecież nie chcę iść do przodu.
Wolę być ćmą.

Potrzebuję snu, tak mi się wydaje, przez chwilę, a potem, jest rano. I tęsknie za śniegiem we włosach. Znów leci mi krew z warg - chyba za bardzo chcę.

Wszyscy… wszyscy nasi bracia, którzy o niej słyszeli, uważają ją za pozbawioną serca, ale ona wcale taka nie była. Ona tylko zdawała sobie sprawę z rzeczy, których ja się nauczyłem dopiero po wielu, wielu dekadach. Znała tajemnice, których może nauczyć jedynie cierpienie.

 

To takie cholernie egoistyczne. Zaczynam rozumieć, co mówiła Ala. Własny egoizm mnie zabija. Wyżera od środka. Zaplątują się supełki. Na żyłach. Na nowo. Plączą te już prawie rozsupłane. Wariuję. To boli. Pierdolone płukanie żołądka. Nie umiem, nie potrafię, nie chcę, nie potrzebuję. Bolą mnie ręce. Za mocno, za długo. Brzydzę się ich. Czerwone szramy sprawiają, że mi niedobrze. Tak cholernie różnią się od tego, co chcę uzyskać gdy przykładam ostrze do skóry. Białe linie to produkt pożądany. Bielutkie, cieniutkie, delikatne. Doskonałe. Perfekcyjne. Idealne. I tak kurewsko piękne. Uwięzione na skórze wspomnienia. Całe wstęgi przelanego bólu i smutku w napadzie bezsilności; chciałem pobawić się w artystę własnego upadku. Chcę nadal. Chcę pamiętać. Tak beznadziejnie, chcę. Bo to ostatnie, co mam w życiu.

Chcę cracku, brudnego i żółtego i wypełnionego formaldehydem.

Chcę kopę metamfy w proszku, pięćset kwasów, worek grzybków, tubę kleju większą od ciężarówki, basen benzyn tak duży, żeby się w nim utopić. Chcę czegoś wszystkiego czegokolwiek jakkolwiek ile tylko się da by zapomnieć.

Angels lie to keep control.

I narzucam swoje myśli i uczucia nie tej osobie, której powinienem.

Najdroższy xxx,

to się nie dzieje naprawdę

ty jesteś, gdzieś jesteś, musisz

proszę

życie odmawia mi posłuszeństwa, wiesz?

Potrzebuję cię,

żebyś krzyknął.

Chcę znów czuć strach przed utratą ciebie,

ale nie chcę rzeczywistości, w której cię nie ma.

Przeze mnie. 

Nie mam już duszy, którą mógłbym oddać

uciekam przed rozmową o człowieczeństwie

czekam na rozgrzeszenie

a Ty już wiesz, że ono nie nadejdzie

najdroższy ---

ile jeszcze razy muszę brać się w garść?

pociągi wyją i wwiercają się w moją głowę swoim przeraźliwym skowytem

tak właśnie mógłby skończyć się świat

bo najlepszym w przyszłości

jest świadomość, że kiedyś umrzeć trzeba

---

mijają lata, a słowa kołysanki nie blakną

przecież nawet jej nie słuchałem

każdą twoją formę wyrazu spijałem obsesyjnie do mojego chorego wnętrza

by słowa

gesty

i myśli

zamknąć w złotej klatce bez dna

ale pamięć okazała się bardziej okrutna, niż ja kiedykolwiek planowałem

Najdroższy

już prawie cię nie pamiętam.

Zostało mi imię, którego przecież nienawidziłeś.

---

 kiedy nawet to mi nie zostanie?

kwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasu

kwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasu

kwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasu

kwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasu

kwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasu

kwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasu

kwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasukwestiaczasu

kwestiaczasu -- może to tylko mi się tak przyśniło.

Najdroższy, coraz trudniej dostrzec mi nasze B 612. 

So why don't we go somewhere only we know?

wracamy do punktu wyjścia

bez słów bez słów bez słów

pójdę do nieba

pójdę do piekła

bez różnicy

byle znów nie być w tej samej matni

byle udawać, byle nie było tej przeraźliwej ciszy między nami

już nie wiem, co mam zrobić, po prostu nie wiem

nie chcę kolejnej przepłakanej nocy, dopiero

dopiero co z tego zacząłem wychodzić

znowu to samo, znowu krew, znowu myśli oscylując wokół dead end

nie ma już tej bariery, jak gdyby nigdy nie było

boli każde słowo, nie umiem się już hamować

znowu nie mogę uwierzyć

znowu całe godziny przed lustrem

To find a way to reach inside to wield the hands unfolding time.

06.06.2012

Najdroższy  xxx,